vissen als...

Het gras ristelde, en toonde aan dat er iemand aan kwam. Een schaduw gleed langs een boom, en het gekraak van takken klonk. Het meisje dat daar liep, liep rustig. Maar soms met snelle passen. Alsof ze haast had, en toch niet. Ze keek behoedt om zich heen, en zag niemand. Ze was alleen. Ze leek het niet erg te vinden, juist prima. Ze ging tegen de boom aan zitten, en keek naar het gras. Met haar schoudertas op de schoot zat ze daar. Minuten lang zat ze te staren naar het gras. En luisterde naar het geruis van de bladeren, waardoor de wind zijn weg zocht. Maar opeens kwam ze in beweging, ze keek op. En teckte nog eens dat ze echt alleen was. Dat was ze. En begon toen te veranderen, en even later stond er in plaats van een meisje, een lynx. Die rustig opstond, en door het gras naar het meer liep. Daar bleef het beest rustig zitten, en keek het water in. Ze staarde naar het troebele water, alsof ze helemaal van de wereld weg was. Haar klauwen spande zich aan, en lieten weer los. Ze leek onrustig, maar toch niet. De lynx keek het water nog beter in. En sloeg opeens met haar poot. Een vis vloog door de lucht, en lande op de kade. De lynx sprong er naar toe, en doode de vis met haar klauw. Ze keek naar de vis, en dacht even na te denken. Maar opeens stond daar het meisje van net weer. Die naar de vis keek. ''Mooie vangst'' zei ze. En pakte de vis voorzichtig op. Hij was glad, en gleed bijna uit haar handen. Maar toch hield ze hem stevig vast. Maar wat ze er nou moest doen? Om nou met een vis bij Zweinstein aan te zetten, dat idee leek haar een beetje raar. Hoe vaak komt een eerstejaar nou met een vis aanzetten? Vaak? Of nooit. Layla dacht eerder aan nummer twee. En daarnaast kon ze er mee gepest worden. Met een of ander stom deuntje. Daar had ze een hekel aan. Dus nu staarde ze naar de vis. En gooide hem opeens weg. Niet het water in, maar gewoon weg. ''Weg jij!'' riep ze boos. En had niet door dat er iemand achter haar stond.

Scarlet slenterde langs de rand van het verboden bos in de richting van het meer. Ze had totaal geen haast en moest ook nergens heen. Ze had net een privéles van Hagrid achter de rug en had besloten om pootje te baden in het grote meer dat op het domein van de school lag. Misschien kon ze dan wel even de reuzeninktvis observeren. Ze keek niet echt waar ze liep, maar ze keek wel op toen ze een soort van gebrul hoorde. Daardoor zag ze nog net op tijd een vis haar richting op vliegen en kon het beest nog net opvangen. Ze keek angstig rond van waar het gebrul vandaan had kunnen komen en haar ogen vielen op een lynx. Lynxen zag je hier in Schotland nooit, dus dat maakte wel dat ze wantrouwig was voor het beest. Ze haalde haar toverstok tevoorschijn, maar kon niet bedenken welke spreuk ze op die wilde kat moest gaan sturen. Ze had nog geluk dat het beest met z'n rug naar haar toe stond.
Plots werd haar aandacht getrokken door de vis die in haar ene hand begon te spartelen en besefte dat het dier terug het water in moest om nog verder te kunnen leven. Ze nam de vis bij zijn staart beet en gooide het met een sierlijke boog terug het meer in. Rustig zette ze een stap weg van de wilde kat, maar ze zag niet dat ze haar voet op een takje zette en voelde het onder haar voeten kraken. De krak was luid, dus de lynx had haar nu zeker gehoord. Geschokt bleef ze staan en wachtte in spanning af wat het beest met haar zou doen.

Layla veranderde zich weer terug in de lynx, en wou naar terug naar de school gaan. Toen ze opeens geritsel hoorde, ze keek de kant op waar het vandaan zal moeten komen. Even stond ze doodstil, maar ging maar toch weer verder. Opeens een krak, Layla keek op. En zag iets bewegen. Stil sloop ze er op af, wie het ook mocht zijn. Ze had haar al door, want ze stond doodstil. Layla herkende haar opeens. Ze versnelde vlug haar pas, en sprong over een struik heen. Ze lande naast Scarlet. Layla draaide zich om naar Scarlet, en ging zitten. Ze likte haar voorpoot, en strekte zich uit. Ze keek Scarlet aan. En werd opeens weer Layla. ''Was je bang?'' vroeg ze. ''Maar voor mij hoef je niet bang te zijn, hoor,'' Layla glimlachte. ''ik doe niks'' Layla stond op, en klopte het zand van haar broek. Terwijl haar gewaad een beetje in de wind bewoog. Ze keek naar haar horloge, en zag opeens dat het al laat was. Ze moest naar school toe. ''Ik moet gaan,'' zei ze gehaast. ''Ga je mee?'' vroeg ze nog vlug. Maar voordat Scarlet antwoord kon geven, veranderde Layla zich weer in de lynx. En rende naar het grote kasteel, want men school noemde. Even stond ze stil, en keek achterom. Kwam Scarlet? Layla ging maar weer verder. Haar poten zweefde over de grond, en Layla had het gevoel dat ze zweefde. Dit vond ze super. De school kwam al dichterbij. Ze was er bijna. Opeens klonk er gemompel. Layla stond plotseling stil, daar was iemand. Scarlet kon het niet zijn, dat wist ze zeker. Layla ging zitten, en wachte gehaast af. Ze moest eigenlijk door naar school.