A + B = C quadrat

Cho lag op haar buik in het gras, ze had haar kin op haar handen gelegd, en staarde naar het heldere water. Het water was zo helder, dat ze alle prachtige vissen kon zien zwemmen. Ze hadden allerlei verschillende kleuren, en in de verte zag ze een grote oktopus opdoemen. Het dier keek even om zich heen, waarschijnlijk merkte hij nu pas dat ze er was. Toen hij haar had gezien, dook hij weer weg in het water. De zon scheen, maar er was een koel briesje, en dat vond Cho het 'perfecte' weer. Ze was hier heen gekomen om even weg te vluchten van de roddels die rond Zweinstein gingen. Soms vond ze het zo naar, al haar vriendinnen deden er enthousiast aan mee. Was zij blij dat ze geen meeloper was. Ze zuchtte kort en sloot haar ogen, genoot van het warme licht dat op haar gezicht schenen en haar wangen een beetje kleur gaf. Nog even en het nieuwe jaar zou officieel beginnen. Ze had nog maar weinig leerlingen gezien, alleen Hermelien had ze een keer zien lopen, en nog een paar bekenden. Hermelien, daar kon ze zich nog weleens aan ergeren. Ze deed altijd zo betweterig en daar kon Cho zich scheel aan ergeren. Maar goed, dat lag nog wel iets ingewikkelder. Haar haren bewogen voorzichtig met de wind mee, en ze glimlachte een beetje. Opeens hoorde ze een vreemd geritsel door het gras. Ze draaide haar hoofd naar rechts en zag een steen liggen, die er eerst nog niet was, dat wist ze zeker. Ze stak haar arm uit om de steen op te pakken en trok hem naar zich toe. Er stond iets in gekerfd. 'A quadraat + B quadraat = C quadraat' stond er in. Waar sloeg dit op? Zat iemand haar te stalken ofzo? Ze keek even achter zich, of er misschien iemand stond, maar het leek wel verlaten hier. Ze bekeek de tekst nog een keer, zou het misschien iets betekenen? Met samengeknepen ogen bleef ze maar naar de letters staren, wat had wiskunde met haar te maken, was het weer zo'n vooroordeel van iemand die tegen Ravenklauw was? Zo spookten er nog wel een miljoen vragen door haar hoofd. Opeens hoorde ze voetstappen achter zich, ze sloften door het hoge gras. Cho werd even nerveus, straks was het een engerd die haar iets aan wou doen. "Wie is daar," zei ze met een zware, zekere stem. Angst tonen zou haar alleen maar kwetsbaarder maken. Ze stond op en keek overal om zich heen, en toen stond degene opeens recht voor haar neus. Blijkbaar was hij/zij niet bang om zichzelf te laten zien...

[Open voor everiebodie =D ]

[Ook voor een zwadderaar? ;D ]

Minou had zich achter een boom verschuilt om niet gezien te worden. Man wat haatte ze de lessen van professor Kist, hij was monotoon, saai en dreunde alles op alsof je het in een keer zou onthouden. Hij gaf je veels te veel huiswerk, het leek wel of hij zijn leerlingen probeerde te vermoorden door ze dood te gooien met huiswerk en zijn saaie stemmen. Wie liet er dan ook een spook les geven?! In de plaats van naar de les te gaan was ze snel weg geglipt met een boek uit de bibliotheek. "Stamboom van der zuivere bloeden." Stond er met sierlijke zwarte leters op de bruine leren kaft. Het was zo goed als verlaten, alleen af en toe een ouderejaars zag ze voorbij lopen, die hadden vast een tussenuur. Geluksvogels, zij zou vast weer problemen krijgen met Sneep als hij hoorde dat ze weer gespijbeld had. Ze kon er toch ook niks aan doen dat alles hier zo saai was. Waarom kon ze niet gewoon het kasteel uitspitten. Alle geheimen en hindernissen doorkruisen, misschien zelfs in kaart brengen. Een zware meisjesstem die zelfverzekerd door de boom klonk deed haar opschrikken uit haar boek. Ze zocht haar stamboom uit, ze had zo weinig herinneringen van familie behalve haar ouders. Ze wist ook niet of haar ouders vrienden hadden aan wie ze het kon vragen dus kon ze beter naaste familie opzoeken en een uil sturen. Ze klapte het boek dicht en stond op en keek om het hoekje. Daar zag ze een een meisje met zwarte haar, ze leek wat Aziatisch maar dat wist ze niet zeker. "Wie ben jij?" Antwoorden ze met een wedervraag. Haar oen bleven hangen op de blauwe kleur. Ravenklauw.

Layla liep rustig met het boek over Faunaten over het gras. Naar het meer. opeens hoorde ze stemmen, Layla liep er naar toe. En zag twee meisjes, bij het water zitten, een herkende ze. Maar dat was nu niet belangrijk. Sloom liep Layla naar ze toe, het ene meisje vroeg wat aan de andere. Layla groette ze even, en ging toen maar lezen. In haar tas zat nog een boek, "O,ja!'' dacht Layla bij zich zelf, ''Bijna vergeten, ik moet mijn huiswerk nog maken'' dacht ze verder. Profesor Kist, had alweer een stapel huiswerk gegeven. Mocht een Profesor zelf weten hoeveel hij\zij gaf? Want er waren ook vakken, waarvan de lesmeester soms nauwelijks huiswerk gaf. Layla pakte het boek, en begon te lezen. Toen ze halverwege was, haalde ze een fluitje uit haar tas. En floot er op, al vlug kwamen haar ganzeveer, haar potje inkt en schrift aanvliegen. Die netjes voor haar landen. Layla had dat gekocht op de Wegisweg, het was een setje. Even keek ze nog naar de anderen, en ging toen aan het werk. Na een heel hoofdstuk over beroemde stams te hebben gelezen, kwam Sep aanvliegen. Layla stond op, en strekte haar arm uit, zodat Sep daar op kon landen. Aan zijn poot zat een briefje, Layla haalde het van af, en scheurde de brief open, ''Beste Layla,'' stond er, in slordig handschrift, ''Ik ben in het huis van je ouders geweest, en vond daar je moeders dagboek. Er stonden dingen in, die je moet weten. Je ouders waren ook tovernaars.'' dat was het, eronder stond dat er nog een brief kwam. Maar de afzender stond er niet bij.

[Layla, misschien dat je iets beter moet leren posten. Het is vervelend als je er telkens tussen springt en je maakt veel spellingsfouten. Sorry, het is niet aanvallend bedoelt, maar ik wou het gewoon even zeggen]

Cho keek het meisje een beetje vragend, en verward aan. Zwadderich. Zou zij die vage steen met de letters gegooid hebben, het was misschien een vooroordeel maar zoiets kon ze wel verwachten van iemand die voor die afdeling was uitgekozen. Het meisje had een boek in haar hand, met een leren kaft, maar ze kon de titel nog net niet lezen. "Wie ben jij?" vroeg het meisje tegenover haar. Cho keek haar een beetje wantrouwend aan, wat was dat nou voor vraag? Eerst kwam ze plotseling opdoemen, en dan vragen wie ze was. Cho keek even om zich heen of er misschien nog anderen waren, maar het leek verder uitgestorven rond het meer. Met één wenkbrauw opgetrokken staarde ze even droogjes voor zich uit. "Cho," zei ze, met een toon van wantrouw. Ze zette een stap opzij en keek langs het meisje heen, wat deed ze hier op dit tijdstip? De meesten hadden nu les, alleen de lerares waar Cho eigenlijk les van had, was thuisgebleven vanwege een besmettelijke ziekte. Volgens haar was ze gewoon overspannen, ze zat telkens maar te stressen en was zelfs een keer huilend het lokaal uitgelopen. Die lerares was nog niet zo lang op Zweinstein, want ze gedroeg zich als een nieuweling en haar naam was totaal onbekend voor haar collega's, en eigenlijk alle leerlingen. Zelfs de huiselfen hadden nog nooit van haar gehoord. Ze focuste zich weer op het meisje tegenover haar, die blijkbaar nog niet van plan was om weg te gaan. "En wie mag jij voorstellen?" zei ze en zette haar handen in haar zij. Dit meisje tegenover haar was duidelijk wat jonger dan haar, een eerstejaars. Ze kreeg even de neiging om haar daar op te wijzen, maar ze wist zich in te houden. Als dit meisje die steen al had gegooid, kon ze haar toch niets maken. Ze zat twee klassen hoger dan haar.

Met een constante vragende blik keek ze naar het meisje die zich later als Cho zou voorstellen. Ondertussen was er ook een ander meisje bij gekomen, dit keer van haar leeftijd maar aan het embleem te zien was ze van Ravenklauw. Kort voelde ze zich wat eenzaam, ze had niet veel contact met haar jaargenoten. Ze was niet veel anders dan anderen, behalve dat ze gemakkelijk leerden, dat was op de dreuzelschool ook al zo, had ze een zachte soms iets zangerige stem. Iets wat niet bij een zwadderaar leek te horen, sommige meisjes hadden zelfs een hele harde scherpe stem, eentje die je haast ineen deed krimpen als je hem niet gewend was. Het Ravenklauw meisje leek niet echt contact te zoeken en ging zitten. Haar aandacht voor het meisje verslapte en gingen terug naar het oudere meisje die haar eerst vragend had aangekeken maar nu was veranderd in wantrouwen. Toen Cho het zelfde aan haar vroeg en haar handen in haar zij zetten trok ze een wenkbrauw op. Haar stem klonk nog steeds niet erg, vriendelijk, en haar houding zag er wat arrogant uit voor Minou. Bijna zou ze zuchten om Cho, Zwadderaars waren niet bepaald geliefd bij de anderen afdelingen dat had ze wel door. Toch had ze gehoopt dat de oudere jaars toch wat volwassener tegen elkaar zouden opstellen. Dit bleek niet het geval dus kon ze maar beter antwoord geven. 'Minou.' Zei ze wat timide. In gedachten was ze blij dat Cho geen magie op haar mocht gebruiken. Ze wist niet wat voor iemand ze voor zich had maar ze zag wel dat ze een stuk meer ervaring had met spreuken en bezweringen dan zij. Als het omgedraaid zou zijn was zou het wel raar zijn.

Het meisje leek zich opeens heel anders te gedragen dan Cho zich had voorgesteld, opeens leek haar aanvallende houding een illusie te zijn. Misschien was het dan toch een vooroordeel, dat Zwadderaars allemaal niet echt te vertrouwen waren. Ze had het raar gevonden het meisje op deze manier antwoord had gegeven, toen ze vroeg wie er was. Maar nu leek ze juist een beetje terughoudend. Cho keek haar even niet-begrijpend aan, door haar eigen verwarring, en liet toen haar armen ontspannen naast haar zij hangen. Het meisje gaf normaal antwoord op haar vraag, en Cho begon zich al af te vragen waarom dit meisje überhaupt bij Zwadderich zat. Misschien dat ze toch een best sluw, eigenwijs en brutaal karakter had, maar absoluut niet zoals Draco was. Draco Malfoy, een rilling ging door haar lijf, alleen al bij de gedachte aan hem. Hij was wel zo'n beetje de persoon waar ze het liefst met een mooie boog om heen liep als ze hem tegemoet zou komen lopen. Nee, hij stond niet op haar lijstje van 'vriendelijke' mensen. Ze zuchte onbewust en staarde even naar een groepje wolken die zich door de wind verzamelden als één grote witte massa. Het deed haar op een rare manier weer denken aan sneeuw. Ze had er nooit erg in als het winter was, maar ze had er een hekel aan om met rillende benen de sneeuw door te wandelen. Ach ja, alles heeft zo zijn nare kanten, en niemand is perfect. Maar als je je hele leven zo zou blijven denken, zou het dan niet een enorme chaos worden? Tsja, hij heeft iemand gestolen, maar niemand is perfect, dus zien we het maar door de vingers. En zo kan het nog veel erger. Hm, ook niet zo'n geweldig plan. Cho glimlachte nu vriendelijk, als excuses voor haar kinderachtige gedrag van hiervoor. Ze was er niet aan gewend dat Zwadjes dus ook best normaal konden doen, haar herinneringen brachten haar in verwarring. "Dus..." zei ze wat ongemakkelijk. "Wat vind je van Zweinstein?" maakte ze haar zin af. Ze wist niet veel anders te zeggen, maar hield ook niet van dit soort pijnlijke stiltes, dus besloot om maar wat interesse te tonen. En bij nader inzien, was zo ook wel echt nieuwsgierig naar Minou's mening. Eerstejaars leerlingen moesten toch nog altijd even wennen aan deze gigantische school, en ze wou haar toch wel een warm welkom geven.

Onwennig staarde Minou langs Cho heen. Ze hield er niet van dat een gesprek zo stug liep. Ze wist wel dat ze zich niet bepaald aan de ''Zwadderich-regel'' hield. Andere afdelingen afkatten, afsnauwen en vernederen. Misschien dat ze daarom niet veel vrienden had bij haar eigen afdeling, ze liep niet met de kudde mee. Al had het meisje dat nog nooit gedaan, alles binnen de lijntjes kleuren was zo saai. Op haar oude school had ze ook niet veel vrienden gehad, ze vonden haar raar en vreemd. Minou trok zich er nooit veel van aan, ze zeiden maar wat ze wouden want het was een vrij land. Dat zij zich er iets van aan moest trekken was een heel ander verhaal, dat deed ze toch niet en dan was het verspilde moeite om te proberen. Je kon mensen niet veranderen tegen hun wil in.
Haar blik ging naar het meer en ze keek er naar. Van de andere eerste jaars had ze gehoord dat daar een reuze inktvis in zwom. Of het echt waar was dat wist ze zo net nog niet, er werden wel meer grote verhalen verzonnen. Dat een halfreus jachtopzichter was en ook nog is een professor bij Verzorging van Fabeldieren. Nog een mooie was dat er een soort paardachtige wezens de koetsen trokken van de ouderejaars. Ze waren altijd zwart en vel over been. Langer om hier over na te denken had ze niet. Cho begon weer te praten, al was het nog steeds niet even gemakkelijk.
'Het is erg groot.' Begon ze iets onbenullig. Natuurlijk was het groot, er waren wel honderden leerlingen hier op school. 'Mijn vader had het voor me getekend op papier dus ik had er wel een voorstelling van. Maar dit alles overtreft zeker mijn grootste verwachtingen.' Vriendelijk glimlachte ze. Glimlachen hielp meestal wel om het in de omgang beter te doen wist ze.

Cho luisterde geduldig naar Minou's antwoord, ze leek eerst even in gedachten verzonken te zijn maar was toch begonnen met praten. "Het is erg groot," zei ze. Cho schoot een beetje in de lach, niet omdat ze het vervelend bedoelde, maar om Minou's typische antwoord. Dat was ook haar antwoord geweest, toen haar moeder het aan haar vroeg in de eerste klas. Ze glimlachte nu vriendelijk, en voelde zich al wat gemakkelijker toen Minou ook glimlachte. Ze knikte als een 'ja' op wat Minou vertelde. Ze had echt niet bedoelt om meteen kinderachtig tegen haar te gaan doen, zo was ze niet, maar het was gewoon ontzettend verwarrend dat iemand van Zwadderich zo aardig kon zijn. Zou ze dan wel vrienden hebben? Tuurlijk zou ze die verdienen, maar waarom zat ze ooit bij die afdeling? De sorteerhoed zou toch geen fout gemaakt hebben...? Misschien moest ze gewoon vergeten dat de Zwadderich leerlingen altijd zo arrogant en egoïstisch tegen haar hadden gedaan, en zich focussen op het karakter van het meisje tegenover haar. Zíj was wél aardig, en daar ging het toch om? Veel verwarrende en ingewikkelde vragen spookten door haar hoofd, die eigenlijk allemaal helemaal niet nodig waren. Ze had niet door dat ze aan het dagdromen was, toen ze plots opschrok en een vreemd geluid hoorde. Ze keek even om zich heen, maar zag niets, en besloot dat het vast niets ergs was geweest. Ze dacht weer aan die ingekerfde letters, op de steen die iemand had gegooid. Haar hoofd kleurde een beetje rood terwijl ze de steen oppakte, en met haar achterste richting Minou moest gaan staan, maar dat verdween toen ze weer rechtop stond. Ze bekeek de letters nog een keer; "A + B = C quadraat..." zei ze terwijl ze de tekens bestudeerde. Ze keek op naar het meisje tegenover haar. "Weet jij wat dat betekent?" vroeg ze nieuwsgierig, met een opgewekte toon. Ze móest en zou erachter komen wie dit had gedaan, waarom, en natuurlijk; wat diegene er nou precies mee bedoelde.

Cho grinnikte om haar antwoord en knikte toen. Haar glimlach verbrede zich iets. Gelukkig het meisje lachte haar niet uit om haar antwoord. Ze leek het zelfs enigszins te begrijpen wat ze ermee bedoelde. Opgelucht begon ze zich af te vragen of dit misschien haar eerste vriendschap werd met iemand anders. Ergens had ze verwacht dat het een meisje zou zijn van haar eigen afdeling. Toen de Sorteerhoed haar afdeling had gebulderd was ze met een warm onthaal bij de tafel aangenomen maar ze was al weggewuifd de volgende dag. Omdat ze niet zo gemeen deed zoals de andere van haar jaar en omdat ze niet aan het plaatje voldeed. Zonden maar het was niet te verhelpen. Ze zouden nog wel zien wie Minou Blackwood was.
Haar aandacht keerde weer terug naar de werkelijkheid toen Cho in beweging kwam. Ze boog zich wat naar voren om iets te pakken, tenminste dat leek zo. Nieuwsgierig ging ze op haar tenen staan om over haar schouder mee te kunnen gluren. Jammer ze was net niet groot genoeg. Toen het meisje zich weer omdraaide ging ze snel weer normaal staan en kreeg een kijk op wat ze had gepakt. Het was een dood normaal steentje, groot genoeg om er wat in te kerven, wat ook gebeurd was. Haar ogen keken naar de steen en bestudeerde de letters. A + B = C kwadraat. In zichzelf grinnikte ze om de formule. Ze keek dan ook verbaasd naar Cho toen ze vroeg wat het betekende. 'Ken je het dan niet?' Floepte ze er zo maar uit. Snel sloeg ze een hand voor haar mond. Natuurlijk kende Cho dat niet. Ze was vast iemand die opgegroeid was in de toverwereld zelf. Rood van schaamte sloeg ze haar blik neer. Zij zelf had wel twee toverouders maar ze was wel naar een dreuzelschool gegaan. Ze kon goed leren en wiskunde had ze altijd makkelijk gevonden. Nu kon ze het wel vergeten om misschien vrienden te worden met dit meisje. 'Het is een wiskundige formule.' Mompelde ze nu wat verlegen. 'Je kunt er dingen mee berekenen.' Onzeker dacht ze na. Zouden tovenaars en heksen aan wiskunde doen.. Misschien niet aangezien ze een toverstok hadden voor al hun problemen.

Cho keek haar lachend aan toen ze verbijsterd vroeg of ze de formule niet kende, en haar hand voor haar mond sloeg. Natuurlijk kende ze het wel, ze had het een behoorlijke tijd geleden geleerd, maar blijkbaar had Minou haar verkeerd begrepen. Ze bedoelde niet de formule, maar waarom het in een steen gekerft was. Ze knikte na dat Minou haar had uitgelegd wat de formule inhield. Ze lachte even lief, het was niet dat ze het meisje tegenover haar uitlachte, maar het was gewoon toevallig dat ze haar weer net verkeerd begrepen had. Op een of andere manier overkwamen dit soort dingen haar heel vaak, als iemand háár verkeerd begreep, begreep zij de ander wel verkeerd. Netzoals met... Ze zette de gedachten uit haar hoofd en keek weer glimlachend voor zich, om het misverstand wat net gebeurd was. Ze pakte een plukje haar van haar staart en friemelde er een even aan, dat was inmiddels een gewoonte geworden. Daarna liet ze haar haren weer achter haar schouders verdwijnen en keek Minou vrolijk aan, ze wou haar niet onzeker maken, ze wou juist een goed voorbeeld geven. "Ik weet het," zei ze zachtjes. "Maar ik snap niet welke idioot zo'n steen naar me toe gooit," zei ze een beetje geërgerd. Ze wou echt weten wie dit had gedaan, daar was ze soms heel streng in. Diegene vroeg er ook om, waarschijnlijk wou 'de persoon' haar alleen maar ongeduldig maken en haar tijd verdoen. Ach ja, als ze er eenmaal achter was, kon ze altijd heel vrolijk en opgelucht zijn. Ze keek Minou nog steeds met fonkelende ogen aan en wachtte rustig af.