Unusual fight [open]

"Het komt wel goed, zeik niet zo," Darren grijnsde gemeen en keek richting Owen, die weer naar het laken staarde. Het was soms vervelend als hij zijn kleine broertjes gezicht niet kon zien, maar hij had wel ongeveer een beeld bij zijn gezicht, in gedachten. Hij kende zijn broertje nu goed genoeg om te weten dat hij niet met een zielig pruillipje in het ziekenhuisbed lag. Owen glimlachte en knikte. "Hm," zei hij en nam een hap van de sandwich die hij megenomen had, het was nu toch rond lunchtijd. "Gelukkig is je bezem nog heel," grapte hij, het kwam er mompelend uit doordat hij zijn brood nog niet had doorgeslikt. Darren zuchtte tevreden en er stond nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht. Hoe kon zijn broertje ook zo dom zijn? Owen dacht terug aan gisteren, op het binnenhof. Darren had zo maar wat kruiden verzameld, waarschijnlijk ook gestolen, en was daar nonchalant mee naar zijn bezemsteel gelopen. Hij had alle kruiden en stofjes en drankjes over zijn bezem heen gegoten, gewoon voor de lol. Hij ging er opzitten, en woesh. Darren weg. De bezem vloog uit het niets door de lucht en Darren viel eraf voor de voeten van een leraar. En toen kwam hij hier terecht, in de ziekenzaal. "Ik moet maar eens gaan," besloot Owen toen hij een klok twee keer hoorde luiden, het was vast zo'n grote koekoeksklonk die hier ergens aan de muur hing. Hij stond op uit zijn stoel en zwaaide even in de richting van het ziekenhuisbed, want hij wist wel waar die stond. Hij raapte de stok van de vloer en draaide zich om richting de uitgang van de ziekenzaal. "Doei Owen," hoorde hij nog net vanachteren terwijl hij een paar stappen naar voren deed. De stok stond recht naar voren, en dat betekende dat hij gewoon recht door moest lopen. Waar zou Bo eigenlijk uithangen? Die kleine uil kon nog weleens van pas komen, als er weer zo'n groep Zwadderich studenten hem op stond te wachten. Hij begreep nooit waarom ze zo'n hekel aan hem hadden. Er waren ook veel leerlingen die juist heel veel respect hadden voor Owen door zijn handycap, maar dat wou hij ook niet. Hij was toch geen held? Vlak voor de uitgang hoorde hij opeens iemand zijn naam roepen. Het was een zware stem, zeker niet de stem van Darren. "Hey, Ówen," klonk de stem. De stem leek zijn naam wel uit te spugen, zoals hij het uitsprak. Owen's gezicht stond een beetje geërgerd, en de grijns die er op had gestaan verdween. Niet nu, niet nu. Plotseling voelde hij een hand op zijn schouder, hij draaide zich snel om en als hij iets kon zien, stond hij nu oog in oog met de beruchte Vato Pilatz, die was niet eens een jaar ouder dan Owen maar gedroeg zich alsof hij klassenoudste van de hele schóol was. Owen begon sneller te ademen toen hij een koude zucht van Vato in zijn gezicht voelde. "Wat moet jij hier? Je broertje bezoeken?" klonk Vato's stem, het tegenovergestelde van 'lief'. Owen zweeg en zocht naar een uitweg, maar zijn stok wees nergens naar. Darren keek hulpeloos toe vanuit zijn bed, en er was een verpleegster die drinken inschonk voor de zieken, die opkeek toen ze de woorden van Vato hoorde. Vato hield zijn kin omhoog en keek Owen vol afschuw aan. "Nou? Zeg op, of ben je ook al doof!"
Dat was de druppel. Opeens stond Owen's gezicht vol woede, hij snoof en zijn handen grepen naar de schouders van Vato, die een beetje versteld stond van zijn actie. Vato deinsde met een valse grijns twee stappen achteruit en balde zijn vuisten, waarna hij op Owen afstromde en hem een flinke klap in zijn gezicht gaf. Uiteraard kwam dit hard aan, en vloog zijn gezicht opzij. Een brandend gevoel bleef in zijn wang steken, dat zou nog wel blauw worden. De verpleegster's ogen stonden kwader dan ooit tevoren. Ze duwde de jongens uit elkaar en keek hen een voor een bestraffend aan. "Ongelofelijk! En dat noemen zich leerlingen? Een knokpartij in de ziekenzaal, zijn jullie helemaal gék geworden? Wegwezen, nu! Ik ga dit direct melden bij jullie afdelingshoofden," zei ze met een strenge stem. Ze wees naar de uitgang. Owen keerde zich zwijgend om, wierp nog even een kwade blik op Vato en liep de zaal uit. Vato volgde hem, en keek hem ook nog woedend aan, maar deed niets meer. Als ze nu door zouden gaan zouden ze nog eens geschorst worden. Hij ademde nog steeds onregelmatig, niet nadenkend en een tikje verbaasd van zijn eigen actie, toen iemand anders hem tegemoet liep.

[Graag een beetje lange post, want da's leuker =D]
[Open voor iedereen]

Hermelien zat rustig aan haar tafeltje bij toverdranken. Ze had álles goed voorbereid, ze kon niet anders dan een 10 hiervoor krijgen. Niet dat ze óóit ook maar anders had gehad bij Toverdranken. Tenzij het om gedrag ging. Dan wilde sneep haar nog wel eens een acht geven. Tss. Ik gedraag me toch fantastisch? Ik klets niet door de lessen heen, ik weet altijd de goede antwoorden, ik verbéter hem zelfs als hij iets fout doet! Met kalme handen begon ze de kikkerdril en zalmsogen te mengen. Toen ze een harde gil hoorde achter zich, zette ze direct haar flesje terug en keek naar de bron van het geluid. Gelijk met allen zei ze hardop: 'Oh nee.' Haar hoofd stond medelijdend, als je je niet goed voorbereidde, dan kwamen dit soort dingen ervan. Ze keek naar het meisje dat een pijnlijke schroeiplek had. Sneep zei dat hij dit drankje niet meer in huis had, dus of iemand even naar de ziekenzaal wilde lopen om daar aan een verpleegster te vragen of ze het even uit de voorraadkast wilde halen. Daar stonden de geneesmiddelen tenslotte. Hermelien sprong meteen op. 'Ik ben al onderweg!' Ze pakte haar boek om zeker te weten dat ze om het goede middeltje zo vragen, en rende over de trappen naar boven. Haar voeten gingen behendig over de treden, ze kende deze trappen maar al te goed. Ze haalde tijdens het wachten op een van de draaiende trappen haar boek onder haar arm tevoorschijn, en sloeg het open op de juiste pagina. Zachtjes hardop herhalend wat ze nou precies moest vragen, rende ze verder. Eenmaal op de verdieping van de ziekenzaal aangekomen, was ze net van plan haar boek dicht te slaan, tot ze vól tegen iemand aanliep. 'Kíjk úít je do-' En toen klemde ze haar lippen stijf op elkaar. Om dit tegen iemand te zeggen die blink was, was niet ál te vriendelijk. Ze zuchtte ongelukkig. 'Excuses.' Toen bekeek ze hem even, of hij er niks aan over gehouden had. Ze zag zijn dikke, rode wang en haar ogen werden groot. Ze kon zich niet herinneren zijn wang geraakt te hebben. 'Wat is er met je wang gebeurt?' Vroeg ze bezorgd, toch enigszins angstig dat het haar schuld was.



[ Lang genoeg? Het is niet zo héél lang maar ik had niet zo veel inspiratie. Excuses... ]

[Tuurlijk, supár =D]

Owen voelde een boel trillingen door zijn stok gaan, maar net toen hij een stap opzij wou zetten kwam de klap al. Iemand botste volop tegen hem aan, hij wist dat ze er beiden niet veel aan konden doen, maar even leek het alsof de andere hem de schuld wou geven. "Kíjk uit je do-" klonk van tegenover hem. Het was duidelijk de stem van een meisje. Blijkbaar had ze eerst niet gezien dat hij blind was, maar meteen volgde er een oprechte excuses. Owen wou helemaal niet dat mensen zich schuldig voelden als zoiets gebeurde, maar een excuses was toch wel fijn, anders zou hij zo wéér flippen. Hij knikte vriendelijk, als gebaar dat het niet uitmaakte, zijn ogen staarden net boven haar, want hij schatte dat haar ogen daar ergens zouden moeten zijn, wat helaas mis was. Als hij al naar haar zou kijken, zou het toch alleen maar lijken alsof hij gewoon dwars door haar heen keek, dus veel maakte het ook niet uit. Hij voelde even een tinteling in zijn wang, waarschijnlijk zou het pijn gaan doen als hij het nu aan zou gaan raken. Als hij het hele jaar zo door zou gaan zou híj nog eens in de ziekenzaal komen te liggen, inplaats van Darren. Toch was er een beetje vrolijkheid op zijn gezicht af te lezen. Het nieuwe jaar zou binnenkort beginnen, en hij had er best zin in. Het leek hem geweldig om - als hij zijn school had afgemaakt - leraar te worden. Hij wist alleen nog niet helemaal wélk vak. Niet beseffend dat het meisje nog steeds voor hem stond, was hij in gedachten verzonken. Hij schrok ook een beetje toen ze opeens weer sprak, maar dat viel niet van de buitenkant te zien. "Wat is er met je wang gebeurt?" vroeg ze plots. Owen's ogen werden eventjes iets groter, en zijn vingers schoten naar zijn wang, waar hij zachtjes tegen aan duwde. Veel pijn voelde hij gelukkig niet meer, maar vannacht kon hij beter op zijn rug gaan liggen. "Oh.." zei hij dromerig, een lichte verontwaardiging in zijn stem. "Dat komt niet door jou hoor.." vervolgde hij. Hij zuchtte kort en leunde nu van zijn rechter been naar zijn linker been. Hij had geen zin om te vertellen dat hij zojuist gevochten had met Vato, daar zou de stemming niet bepaald vrolijker op worden. Hij wachtte rustig af op een antwoord, want geduld had hij wel. Eigenlijk had hij wel behoefte aan een gesprek, want een fatsoenlijk praatje had hij nog niet eens gemaakt sinds hij weer terug was op Zweinstein. "Ik ben Owen, trouwens," zei hij plotseling. Dat was wel het minste wat hij kon doen, zichzelf voorstellen. Hij glimlachte vriendelijk en zette zijn handen in zijn zij, staarde nieuwsgierig voor zich uit.

Layla liep rustig door de ziekenzaal, ze wou wat vragen aan de verpleegster. Maar een klap, en een stem deed haar opkijken, een jongen en een meisje bosten tegen elkaar. Layla ging er naar toe, en zag dat de jongen blind was. "Hoe is dat gebeurt?'' vroeg ze aan hem ,'' Dat blind zijn'' zette ze er maar achter. En keek daarna naar het andere meisje, Layla herkende haar. Maar haar ogen, gingen weer naar de jongen, ''Ik heet trouwens Layla, en zit in Ravenklauw,'' zei Layla, ''En hoe heet jij?'' vroeg ze daarna, ''Ik zit trouwens voor het eerst op Zweinstein,'' zei ze daarna. Maar voor de rest wist ze niet veel te zeggen, dus wou ze naar de verpleegster gaan, ''Mevrouw?'' vroeg ze aan de verpleegster, ''Wat vind u van u baan?'' vroeg ze. Rare vraag, maar Layla wou weten wat mensen van hun baan op Zweinstein vonden, ''Leuk, maar soms ook moeilijk.'' antwoorde de verpleegster, ''Ik had bijvoorbeeld iemand die zijn botten in zijn arm kwijt was, maar dat kwam niet door hem. Maar door een vroegere meester,'' zei ze. Layla lachtte, ''Bedank,'' zei ze, en ging weer terug naar de anderen, ''Ik ben gewoon benieuwt,;'' zei ze. En keek opnieuw naar de jongen, het leek haar akelig om blind te zijn. In het weeshuis was een blind meisje, Layla had ook meedelijden met haar. Maar zij had ook iets ergs mee gemaakt, haar ouders waren om gekomen, bij een auto ongeluk. Layla had het overleeft, daarom woonde ze in het weeshuis.

(sorry, als het te kort is)

Júíst omdat hij blind was vond ze het moeilijk om openlijk te staren naar zijn gezicht, dus keek ze maar naar de grond. Bij zijn plotselinge introductie glimlachte ze open, al kon hij het niet zien. 'Hermelien.' Waarschijnlijk kon hij de glimlach in haar stem wel horen. Toen ze weer naar de grond keek, viel haar een vreemd detail op. Er lag een boek op de grond. Oh potverdrie... Ze moest natuurlijk dat medicijn voor dat meisje halen. 'Excuses, maar ik moet echt even iets aan de verpleegster vragen... iemand heeft zijn eigen arm verschroeid bij Toverdranken.' Ze klonk eerst iets verontschuldigend en daarna nogal droogjes. Ze wist niet zo goed hoe ze afscheid moest nemen van iemand die haar gezicht niet kon zien. Ze legde even kort en aarzelend haar hand op zijn bovenarm, en liep toen snel langs hem de ziekenzaal in. 'Verpleegster! Iemand bij Toverdranken heeft zijn arm verschroeid. Ik moet een mengsel van trollensnot en drakeneischil hebben.' Ze keek er vies bij, wetend wat erin zat. Na luttele seconden was de verpleegster al terug, en ze keerde met het flesje terug naar de gang. Onderweg checkte ze of het goed gesloten was, gelukkig wel. Ze propte het boek onder haar arm, hield het glazen flesje vast en rende over de gang, goed uitkijkend voor Owen. 'Anders... zullen we als ik dit weggebracht heb even kletsen in de Grote zaal?' Vroeg ze uitnodigend, onderzoekend naar zijn gezicht kijkend. Dat kon ze tenminste doen, even met hem praten, na zo onhandig en onbeleefd tegen hem opgebotst te zijn. Na zijn antwoord rende ze snel verder naar Toverdranken, hopend Sneep niet boos te maken.


[Sorry Layla, maar weet niet zo goed wat ik met je post aan moet.]

[Hij is wel érg kort. Excuses, again.]

Het meisje - dat zich voorstelde als Hermelien - zei nog snel iets tegen Owen voor ze plotseling wegliep. Natuurlijk, waarschijnlijk was ze daarvoor hier gekomen, want meestal komen leerlingen niet op de ziekenzaal aflopen om eens een gezellig praatje te maken met onbekenden. Hij voelde nog even een ongemakkelijke hand op zijn bovenarm toen hij haar voetstappen hoorde wegvagen. Hij hoorde nog wat stemmen in de ziekenzaal, en bleef een beetje ongeduldig staan, wat moest hij nu doen? Hij dacht even na wanneer hij les had, maar hij zou pas later in de middag Dreuzelkunde hebben, dus dat was nog niet het geval. Met zijn stok slepend over de vloer, zette hij een paar stappen vooruit, toen hij opnieuw iemand hoorde aanlopen. Die was snel terug, vloog door zijn gedachten, toen hij opnieuw dezelfde stem hoorde. "Anders..." zei ze wat ongemakkelijk. "Zullen we als ik dit weggebracht heb even kletsen in de Grote zaal?" Owen grijnsde een beetje, hij had niet verwacht dat ze nog verder zou praten. Deze school was zo groot, hij was eigenlijk bang geweest dat ze elkaar nooit meer zouden spreken. Ach, wat zou het. Hermelien was erg aardig, waarom niet? Hij knikte instemmend, zocht naar de juiste woorden, maar vond ze niet. Hij was soms een beetje traag van begrip, maar veel viel daar niet aan te doen. Hij leunde lichtjes op zijn stok en dacht na wanneer dat zou kunnen. "Is goed, dan eh.. Zie ik je zo?" vroeg hij met een vragende toon in zijn stem. Zijn dromerige ogen keken nu wél precies naar haar gezicht, want hij besefte dat ze toch wel iets jonger was en haar stem kwam toch echt daar vandaan. Niet dat het veel uitmaakte, het was niet zijn probleem als anderen zich eraan ergerden. Hij wachtte rustig af op een antwoord en schoof even zijn schoudertas naar achteren, die hing niet echt prettig zo.

[Zullen we anders zo ergens anders verder posten? En je post is lang genoeg hoor ]

-Is goed ik begin wel, grote zaal dan maar -