Hagrid? I'd like to discuss something with you.

Minerva liep met stevige passen door het grasveld heen. Ze kwam hier absoluut niet vaak, maar ze had hier dan ook een afspraak. Tenminste, als Hagrid op zou komen dagen. Echt, het was de beste jachtopziener die Zweinstein zich maar kon wensen, maar om eerlijk te zijn zou ze niet raar opkijken als hij het zou vergeten. Het kon ook gewoon een onterecht oordeel zijn, het lag nog een beetje open. Ze stopte met lopen toen ze aankwam bij een boom. In de schaduw keek ze om zich heen naar een aantal leerlingen, om te checken of ze niet aan het herrie schoppen waren. Ja, daar kon ze streng in zijn. En als iemand daar problemen mee had kon het haar niets schelen, het hoorde toch zeker zo? Een leraar moest het goede voorbeeld geven, vond ze, en al helemaal als afdelingshoofd van Griffoendor. Ze zette zich altijd helemaal in voor de leerlingen, en te vertrouwen was ze zeker.
Het waaide ook niet zo zachtjes, iets wat haar niet op haar gemak stelde, al helemaal toen haar hoed bijna van haar hoofd afwaaide. In een snel reflex wist ze hem nog te grijpen, en ze plaatste hem weer keurig op haar hoofd, maar toch voelde ze zich een tikje rood worden. Waar bleef Hagrid nou? Ze had geen zin om hier uren te staan wachten, ze had wel iets beters te doen. Ze had nog een afspraak met een leerling, die zich echt helemaal had misdragen tijdens haar les gedaanteverwisselingen. Ze schudde haar hoofd bij de gedachte terug, arme jongen, had hij dan zo'n slechte opvoeding gehad.. Ze hoorde wat gegrinnik achter zich en even snel als ze het hoorde draaide ze zich ook om. Een groepje meiden van verschillende afdelingen had zich verzameld achter haar, en het leek alsof ze over haar stonden te roddelen. Minerva wierp nog een laatste blik op het uitgestrekte grasveld, of Hagrid er misschien al was, maar er was niemand te bekennen. Daarna stapte ze op de meisjes af, die zich proestend in een rij opstelden. "Hallo dames. Intressant gesprek?" zei ze met haar armen achter haar rug. Eén van de meisjes twijfelde geen moment en trok haar brutale mond open. "Ja mevrouw, zeer intressant," zei ze en wist haar lach niet binnen te houden. Eventjes glimlachte Minerva, maar dat verdween al gauw weer. "Ah fijn. Zouden jullie dan nu naar jullie les willen gaan? Volgens mij wacht profressor Sneep op jullie," zei ze met een strak gezicht. De meisjes gingen er als een speer vandoor, nog steeds giechelend en spottend. Ze moesten eens weten. Afkeurend keek ze hen nog even achterna, en liep toen weer terug naar haar vertrouwde plekje bij de boom. "Hagrid Hagrid..." zuchtte ze, onbeseffend dat ze eigenlijk nog vijf minuten te vroeg was.

[Only Haaaaagrid]

Rustig sudderde er weer bijna zoals altijd een ketel boven het vuur. Dit keer gekookte bladeren voor de kwastige knorkeldis. Alleen maar droge blaadjes vond hij ook weer zo zielig, en die beestjes hun eten werd al gauw droog en vies in hun bekjes met al dat vuur. Rustig roerde hij er nog eens in, draaide zich om om Muil even op zijn kop te kloppen en zakte toen in een van de krakende stoelen weg. Ontspannen legde hij zijn handen op zijn buik ineen, zakte wat onderuit en staarde naar het knisperende vuur. Zijn oog viel op de rotzooi op tafel, haalde loom en bijna vermoeid zijn ene arm omhoog om het aan de kant te schuiven, waarna zijn blik op een klein stukje papier viel. Verbaad pakte hij het op, herinnerde zich niet dat hij zulk perkament gebruikte. De inkt was vervaagd, maar hij zag nog net de letters die 'Miner... ha... 3' vormde. Zijn ogen vergrootte zich hierbij, schoot tegelijkertijd met het papiertje in zijn vuist omhoog waardoor Muil bijna jankend opsprong toen hij besefte dat het al kwart voor drie was. Hij haalde de ketel van het vuur, rende hobbelend naar buiten en sloeg de deur met een klap dicht. 'Muil, kom,' bromde hij naar de hong die daarna hijgend met zijn tong uit zijn bek naast hem mee rende. Bij de boom zag hij het groenige gewaat en de puntmuts al staan. Het zure gezicht van Anderling deed zijn mondhoeken wat naar beneden trekken. 'Professor,' begroette hij haar met wat rode wangen. 'Ik was het vergeten... eten voor de kwastige knorkeldis...' verwees hij naar de nog warme ketel in zijn handen. 'Die moet ik nog even bij de rand van het bos leeggooien,' bromde hij daarna, waarbij hij zenuwachtig op zijn plek bleef staan; niet wetend of ze mee zou lopen of dat hij zelf even snel heen en weer moest rennen.

Minerva zuchtte kort toen Hagrid dan eindelijk leek te verschijnen, met zijn hond achter zich aan. Hoe heette dat beest ook alweer? Huil, uil, vuil... Nee, het was muil. Al zou Vuil wel de perfecte naam zijn, dacht ze toen ze de vacht van de hond bekeek. Met een rood hoofd kwam hij aanlopen, en bijna verontschuldigend stamelde hij "professor". Ze knikte beleefd naar Hagrid en wist zich in te houden over het feit dat ze had moeten wachten. Toen begon hij plots over een Kwastige Knorkeldis die nog moest gevoerd worden. Natuurlijk, dat kon er ook nog wel bij. Ze wierp even een blik op de ketel die hij in zijn handen had. Die dieren moesten ook heel wat hebben, was die ketel helemaal gevuld? Maarja, dat bos was ook precies waar ze moest zijn, dus misschien kwam het nog goed uit ook. "Mooi, ik loop wel even mee," zei ze, even streng als altijd. Als iemand haar saai vond, was dat niet haar probleem, want diegene zou zich vreselijk vergissen. Ze keerde haar hoofd in de richting van het bos, en zette alvast de eerste passen in, nog steeds met haar handen op haar rug. "Ik wou het even over een leerling hebben..." begon ze het gesprek, en keek kort over haar schouder of Hagrid al achter haar aan kwam lopen. Er was laatst een leerling aan het spijbelen, en wat bleek nou? De leerling was in het verboden bos geweest, en was daar ernstig gewond geraakt. Zo gewond, dat de arme leerling niet eens meer kon praten. Natuurlijk wou ze hier meer over weten, en misschien dat Hagrid iets gezien had.

[sorry kort, weinig tijd]

[ Maakt niet uit, brei d'r wel wat leuks uit ]

'Okee,' mompelde hij zachtjes, bijna pruttelend met rode wangen die bijna niet zichtbaar waren onder zijn dikke en warrige baard. Toen Anderling al doorliep liep hij snel achter haar aan, paste zijn passen aan voor haar maar zorgte ervoor dat Muil aan zijn kant bleef lopen. Met de zware ketel in zijn handen, zijn blik op de smurrige derrie erin gericht die een vieze, groenige kleur had - hier en daar wat geel, voor de afwisseling - terwijl hij wat moeizaam liep. De ene keer te snel, toen weer te hobbelen door de kleine passen. 'Leerling?' mompelde hij, deels enthousiast omdat hij zijn taak als leraar weer mocht opnemen en deels wat ontwijkend, hij had niet zoveel zin in problemen aangezien hij al zo'n vermoeden had over welke leerling het ging. 'Ik had motten weten dat 'ie het nog eens ging proberen...' mompelde hij ontwijkend, blikte weg van Anderling en keek bijna onschuldig naar de rand van het bos. 'Muil, zoek. Kwastige Knorkeldis...' commandeerde hij de laffe hond, die eerst zielig jankte en er toen blaffend vandoor rende het bos in. Al gauw kwam hij weer het bos uitrennen, half jankend en het puntje van zijn staart lichtjes rokend. Achter hem kwamen raar gevormde wezens op twee poten zichtbaar tussen de schaduws. 'Hallo daar, alsjullieblief,' sprak hij vrolijk, waarna hij met een krachtige zwaai de inhoud van de ban naar ze toe smeet. De kirrende en kakelende lachachtige kreten van de wezens waren hoorbaar zodra het eten zich verspreed. Hagrid draaide zich doodkalm naar Anderling om. 'Wat mot u weten?' vroeg hij vrolijk, terugvallend op het onderwerp 'leerling'.