Nieuw en onwetend

Avalana had haar spullen net op haar kamer gezet, bij de meisjeszaal van Griffoendor, waar ze dus nu sliep. Ze had die avond nog even gezeten bij een soort woonkamer ervan en had verschillende leerlingen van Griffoendor bij elkaar gezien. Sommigen praten, sommigen deden nogal innig, maar bovenal was het een leuk zooitje geweest die daar had gezeten. Avalana was zelf nog maar net nieuw en plofte neer bij het grasveld. Het was een mooi, uitgestrekt veld, met even verderop een gigantische boom met angstaanjagende takken. Wie zou ze hier ontmoeten?

- Sorry dat ie zo kort is, maar ik moet naar school! (Ik ben normaal een veel langere postschrijver) -

Zachtjes een onbekend deuntje fluitend, wandelde hij over het grasveld. Fred was hij onderweg weer ergens kwijt geraakt, iets wat hem de laatste tijd wel vaker overkwam :'). Meestal was de tweeling onafscheidelijk van elkaar, maar dit keer haalde ze ook heel wat streken uit zonder elkaars hulp. Hijzelf was ondertussen bezig een meesterplan te bedenken om Sneep nog is een keer terug te pakken. Die man maakte het hem nu al 5 jaar lang onmogelijk om is een heel jaar te kunnen ontspannen hier op zweinstein. Iets met shampoo.. Sneep zal zijn wraak voelen.
Maarja, dat kwam later. Nu wilde hij is even rustig kunnen genieten van zijn welbekende hobbie; niks doen. En waar kon dat beter dan het uitgestrekte grasveld, hier voor Zweinstein. Hier liepen nauwelijks leraren rond die continu blerde dat hij aan z'n SLIJMBALLEN moest denken. Hij strekte zich uit, gaapte een keer overdreven breed en liep toen door. Pas na een tijdje werd zijn blik getrokken door een hoopje in de verte. Een stuk dichterbij kon hij onderscheiden dat dit hoopje uit een mens bestond, weer een stuk dichterbij kon hij zelfs zweren dat hij het gezicht herkende. Zonder enige vorm van verlegen liep hij er dan ook af en kwam naast haar te staan; uiteindelijk. ‘Morgen,’ Was zijn begroeting, nogal droogjes. Zijn gezicht, vrolijk bedekt met sproeten, stond ook een enorme grijns. ‘Volgens mij heb ik jou wel is eerder gezien in de leerlingenkamer..’ Zijn ogen knepen bedenkelijk iets samen. Veel gezichten kende hij, maar om nou állemaal te kennen..

Om eerlijk te zeggen, sprong ze nog net niet op van schrik toen ze opeens iemand naast zich hoorde. Ze wierp haar blik bijna opzij, maar kon zich nog net inhouden. Die stem kende ze... Van vorig jaar. Fout, die stemde kende ze al langer. Vier, vijf jaar? Zoiets? Zat hij bij haar in de klas? 'Morgen,' kwam het eruit. Oh, wat was haar stem toch weer zacht. Soms leek het net een melodie. Voor de ene was het mooi, maar voor Avalana niet. Het was soms zo zacht, dat niemand haar hoorde boven geluid uit. Ze glimlachte en keek toen pas omhoog. Precies wie ze dacht. George. Of Fred. Nee, George. 'Klopt, daar zat ik gisteren. Ik zit al vier of vijf jaar op deze school,' zei ze toen lachend. Logisch dat niemand haar opmerkte. Ze zweeg altijd. Ze wou nooit praten met iemand. Ze wou altijd op de achtergrond blijven en dat was haar al aardig gelukt. Haar hart bonkte sneller. Want ze was al een jaar stiekem verliefd op George. Shame. Hij kende haar nauwelijks. 'Ook lekker van de vrijheid aan het genieten?' vroeg haar zachte, bijna zingende stem aan George. Ze glimlachte.

Fred zuchtte toen hij de klas uitgestuurd werd. 'Ik krijg je nog wel, Sneep,' mompelde hij. Hij had moeten nablijven, omdat hij 'per ongeluk' iets had laten ontploffen in Sneeps gezicht. Fred grinnikte en liet toen richting het grasveld. Hij was benieuwd waar zijn broer was. Dan konden ze samen een plannetje beramen tegen die gekke, ouwe Sneep. Fred voelde zich half slaperig. In tegenstelling tot zijn broer had hij langer in dat verrekte lokaal van Sneep moeten blijven. Maar ja... Het was ook onacceptabel om iets te laten ontploffen in je leraars gezicht, volgens Sneep. Fred grinnikte. Hij vond zijn broer al snel met een meisje. Hij kon niet op de naam komen, maar hij had haar vorig jaar wel gezien. Hij kwam vlak achter zijn broer staan en toen stond hij naast zijn broer. Hij hoorde de laatste zin van het meisje nog. Ze had een mooie, zangerige stem. Nu herinnerde Fred zich weer een beetje wie ze was. Het meisje die steeds naar George zat te kijken. Fred kon een gegrinnik niet onderdrukken. 'Hallo,' zei hij tegen het meisje. 'Ik moest nablijven bij Sneep,' zei hij tegen George, terwijl hij neerzakte in het gras. Hij keek met een schuin hoofd naar het meisje. Ze was knap. George bofte, ook al had hij waarschijnlijk niks door. Zoiets had hij, Fred, de love-doctor, nu eenmaal sneller door dan George. Hij keek opzij naar George en liet zijn blik toen naar het meisje. Als ze glimlachte, kwamen er kuiltjes in haar wangen, was hem al opgevallen. Hij was wel ietwat ruw in het gesprek gekomen, maar het kon ermee door. Hij liet zich achterover vallen. Fred en George bij elkaar, dan had je feest.

Layla rende over het veld, in hoop zo iets te bereiken. Ze probeerde op handen en voeten te gaan rennen. Dat hield ze even vol, maar toen struikelde ze. Layla stond weer op,en dacht na. Hoe kon ze ooit in een lynx verandere, als ze niet eens wist hoe het moest. Opeens zag ze drie Griffoendors zitten. En lag eigenlijk. Toen Layla wat dichterbij kwam, herkende ze de jongens. Fred en George heten ze. Layla lachte even. Met hun kon je lachen. Vooral als ze die irritante Sneep peste. Layla keek naar de Griffoenddors. Die ook al ouder dan haar waren. Layla was eigenlijk nog gewoon eerstejaar. Layla liep naar ze toe. En ging naast ze zitten, ''Hoi,'' groette ze. En slikte even. Wat moest ze nou zeggen. ''Hebben jullie nog streken had gehaalt?'' vroeg ze toen maar. En stond weer op, ''Ik heet Layla,'' stelde ze zich voor. ''Eerstejaar,'' Maar dat konden ze wel zien. Layla,s haar zat een beetje door elkaar, en in haar gewaad zaten kreukels. Layla lette er even niet op. En probeerde een gesprekje te maken, voordat ze naar toverdrankles moest. Naar die eeuwige Sneep dus. ''Ik ben een faunaat,'' zei ze dus. ''Tenminste. Ik denk het,'' voegde ze er nog bij. ''Ik ben nog nooit verandert. In een lyxn.'' Layla keek even naar het meisje. En wriemde wat aan haar gewaad. Ze slikte nogmaals. en keek op haar horloge. Ze had nog even tijd. De les beginde bas over een uurtje.

patty:liep verlaten over het veld en zag een 1e jaars grifoendortje lopen en liep in haar richting opeens zag ze dat er meer griffoendors waren dus liep ze met een grote pas om hun heen terug naar het kasteel

Edit Perkamentus: Patty, het is de bedoeling dat je drie volle regels schrijft. Twee wordt dus niet getollereerd. Als je moeite hebt met deze regel: ga dan even langs Hagrid, hij kan je een paar tips geven.