Just take a breath in the air

Avalana zuchtte een keer. Haar hoofd bonkte van de pijn. Juist ja, ze had hoofdpijn! Ze stond op en liep uit de belemmerende zaal, naar een of ander meer toe. Die had ze een dag van te voren nog gezien en had ook willen duiken in het meer, maar had het uiteindelijk toch maar niet gedaan, wie wist wat erin zat. Trouwens... Dan waren ook heel haar kleren nat en zou ze het de rest van de avond koud hebben gehad. Maar goed... Ze ging maar niet teveel op de zaken vooruit, want als professor Perkamentus daar een lucht van kreeg, zou ze haar jaar hier op school niet eens kunnen afmaken. Alhoewel professor Perkamentus toch niet zo leek, maar liet ze maar het zekere voor het onzekere nemen. Bij het meer aangekomen, had ze zin om haar schoenen uit te trekken, om vervolgens haar tenen een beetje het meer te laten voelen en te genieten en te huiveren van het koude water. In plaats daarvan legde zij zich zachtjes op het gras neer, die omhuld was rond het meer. Een eindje verderop lag het verboden bos. Avalana had niet zo'n zin om een grote spin tegen haar neus te krijgen, dus bleef ze daar maar weg. Woonde Hagrid niet een eindje van het bos af? Een vakantie en Avalana was direct de omgeving al vergeten, behalve de leerlingen, die nog fris in haar geheugen waren gebrand. Ze wist zelfs, mede dankzij de ontzettende hoofdpijn die ze nu had, even niet meer welk seizoen het nu was. Ze keek richting de lucht en de omgeving om haar heen, maar kon daardoor niet echt veel opbrengen. Wat het stomst was, was dat ze met de andere Griffoendor leden, onder wie George en Hermelien, nog steeds niet zoveel contact had meegemaakt. Vooral omdat zijzelf verlegen was en het liefst een beetje op de achtergrond wou blijven. Met andere woorden was ze schuw. En dat zou iedereen wel aan haar gemerkt hebben. Vorig jaar antwoordde ze alleen maar als iemand haar iets vroeg. Ze moest uitkijken dat ze niet voor saaie piet zou worden uitgemaakt, want dan had ze het al helemaal zitten. Zuchtend trok Avalana haar knieën op en sloeg haar armen daar om heen. Wat was er allemaal gebeurd deze zomervakantie? Eigenlijk niks. Ouders waren dood en familie had ze niet. Avalana's geheugen had soms nogal een kort termijn. Ze had aan iemand gedacht, maar voor de rest aan niemand. Ook had ze gewild dat ze genoeg goudstukken had om iets te kopen bij Olivander. Gelukkig had ze een toverstok, maar het viel te betwijfelen of het een goede was. Ze richtte haar blik richting de hemel, hopend dat iemand kwam, misschien die ene wel, over wie ze had moeten nadenken. Avalana's hart klopte even sneller, maar ze verwierp de gedachte op haar dode ouders.

Vanuit de richting van zijn huisje kwam het grote gedaante van Hagrid aangelopen. Zachtjes nuriede hij een deuntje, eerder vals dan aangenaam om te horen. Maar de zon scheen, het gras was groend en niets kon hem op dit moment maken. Muil hobbelde naast hem, zijn staart zwakjes heen en weer wiegend. Dat beest was zelfs te lui om zijn vrolijkheid te tonen op dit moment. 'Kom op Muil,' bromde hij naar de hond toen het weer werd afgeleid door een graspol. In Hagrids armen waren twee grote vaten te zien die hij op zijn schouders droeg. Even bleef hij staan, merkte het meisje niet op, en keek bedenkelijk van de branding naar de lange loopstijger. 'Stijger,' concludeerde hij mompelend zijn gedachtes hardop, waarna hij zijn passen vervolgde en naar de stijger toe liep. 'Kooom dan octie octie octie,' bromde hij wat luider nadat hij een luide fluittoon liet horen. Uit het water rees de enorme octopus op, knipperde een paar keer loom met zijn ogen waarna hij zijn blik op Hagrid vestigde. 'Wil je je eten met of zonder speeltje?' bromde Hagrid naar het dier, hoewel zijn ogen de gebruikelijke schittering hadden zodra het watermonster uit het water omhoog was gerezen.