Zwoel topic (niet serieus nemen, creativiteit sloeg op hol bij Sneep en mij)

Dit topic is geheel in het belachelijk maken van de personages. Zowel bestaande als verzonnen. Dus Kragel en Sneep in vrolijkheid, Voldie die de bloementjes buiten zet, Harry en Draco die een vriendschappelijk potje kaarten spelen, Hermelien geheel in gothic stijl en haar school(werk) links laat liggen, George en Fred met brilletjes in pak aan hun huiswerk, noem maar op!
Gelieven eerst Sneep en Kragel.

Met een schoon, zwierig en parelwit kleed om zich heen geslagen paradeerde Kragel in volle glorie langs de waterlijn. Alles geheel in slowmotion natuurlijk. Huppelend rende hij [in slowmotion] door de branding. Op zijn hoofd paradeerde een rood/bruine pruik van lang haar, die zwierig mee ging in elke beweging. Op de een of andere manier leken zijn wat ingevallen ogen te glinsteren van geluk, blijheid en schoonheid. Met een vertederde glimlach op zijn gezicht huppelde hij nog steeds springend door de branding. Bij elke pas spatte het water als glanzende parel druppeltjes omhoog, bevochtigte zijn benen en de onderkant van het witte kleed wat een prachtige jurk moest voorstellen. Even hield hij stil, sloot zijn ogen en tilde met een gelukzalige glimlach op zijn lippen zijn kin op en genoot van het water langs zijn enkels. De wind deed zijn nep haren wapperen, waarbij hij sierlijk en charmant met zijn hand door een paar nylon lokken heen ging. Achter zich, boven het opdoemende orkest voor de achtergrond muziek om het film moment geheel af te maken, hoorde hij zachte voetstappen. In slowmotion keek hij om over zijn schuider, waarbij er in geheel verleidelijke staat een paar plukken langs zijn gezicht waaide. Met een zwoele blik en een al even zwoele glimlach op zijn lippen keek hij naar het gestalte dat aan kwam lopen in het moment. Sneep. Zijn hart sprong een slag over. Zijn lippen vormde overdreven verleidelijk het woord 'Heey', alsof hij bang was het moment te breken. Natuurlijk was hij verbaasd dat Sneep, zijn grote liefde, zijn suikerbuikje en zijn licht in zijn leven op kwam dagen. En natuurlijk wist Sneep niets van zijn gevoelens af. Meer dan gesprekken, hier en daar een lach en een kleine aanraking was het nooit gekomen. Kragel had nooit de moed gehad er voor uit te komen, het werkelijk tegen Sneep te zeggen wat hij voor hem voelde.

Met zwierige, haast huppelige pasjes, hopste Sneep met zijn pasgepoetste herenschoenen door het zand richting de branding. Zwierig ging hij het orkest dat zorgde voor de achtergrondmuziek voorbij, leek het niet te zien omdat het anders het moment zou verpesten. Hij struikelde haast over een trompetje dat door het orkest te rusten was gelegd op de grond, ving zijn val op in een draaiierig pirouetje waarbij zijn lange zwarte mantel om hem heenruisde. Sneep stond abrupt stil toen hij verderop een gedaante zag. Behoorlijk knap, van deze afstand te zien. Verbouwereerd bleef hij staren naar Kragel, die daar met een charmerende glimlach en een volle haardos op hem leek te wachten. Was dat echt Krágel? Hij zag er ongelofelijk anders uit met glanzende lokken op zijn kruin. Zo.. aantrekkelijk. Zo modieus. Zo chique. Zijn kille zwarte ogen verzachtten zich, waren gericht op Kragels tien keer zo meer verzwoelde lippen toen die een verleidelijke begroeting vormden. 'Kragel..,' bracht hij zacht uit terwijl hij langzaam dichterbij kwam. Zijn altijd zo norsige en kille uitdrukking was nergens meer te vinden, maar had ter plekke plaats gemaakt voor verbazing en ontzetting. Vlak voor de Kragel die hoogst waarschijnlijk had meegedaan aan één van de vele SBS 6 make-over programma's, knielde hij neer in het zand en richtte bevend zijn handen op om het smalle vernuftige gezichtje van de huiself te omlijsten. 'Kragel,' bracht hij weer zacht uit. 'Je lijkt zoveel.. je hebt nu zoveel weg van.. van..' Zijn bleke handen streken de roodbruine lokken uit het prachtige gezicht. 'Lily,' maakte Sneep zijn zin fluisterend af. Tegelijkertijd begon het orkest achter hen een getoucheerd vioolspel te spelen, dat het emotionele moment compleet maakte.

Zijn hart sloeg een slag over toen zijn blik en die van Sneep kruiste. De zwoele glimlach werd alleen nog maar diepgaander toen Sneep met stomheid leek te zijn vervuld. Dit was precies het effect wat Kragel had willen hebben. Hij knipperde nog eens extra met zijn opgeplakte, lange nepwimpers om het moment compleet te maken. Het achtergrond orkest nam een haperende pauze, aangezien een van de violisten een snaar had gebroken en de bassist over het krukje van de dirigent was gestruikeld. Niets daarvan merkte Kragel op, zag alleen de warme en onweerstaanbare blik in de ogen van zijn Sneep. Kragel draaide zich geheel om, en de grote ventilator zorgte ervoor dat een constante bries zijn haar en "jurk" elegant liet wapperen. Zijn handen ineengevouwen voor zijn borst, zijn blik kon hij niet meer van Sneep af halen terwijl deze naar hem toe kwam lopen. Zijn hart sprong bijna uit zijn borst toen Sneep voor hem neerzakte, en zijn gezicht in zijn handen nam. 'Ooh Severus,' fluisterde hij hees, keek met twinkelende ogen naar de onweerstaanbare man voor hem. 'Ik wist dat zij de enige was die je hart deed smelten. Ik heb zo mijn best gedaan om het zelfde te doen,' antwoorde hij uiterst zachtjes, moest een snik onderdrukken wat bijna niet boven het opwellende orkest uit kwam. Blijkbaar had de violist zijn snaar gerepareerd en hadden de rest van de bandleden de vechtende bassist en dirigent uit elkaar gekregen. 'Ik wilde dat ook, ik wilde Lily zijn. Zo ongelóvelijk graag wilde ik in haar schoenen staan. Om een keertje zo'n lieve blik van jou te ontvangen,' bracht hij hees uit, waarbij een enkele traan voor het moment langs zijn wang gleed. 'Ooh Severus,' bracht Kragel weer fluisterend uit, waarbij hij zijn ogen neer sloeg met de lange plakwimpers en zijn gezicht wat van Sneep wegdraaide. Hij voelde zich nu zo onzeker over zijn zaak, had hij dit wel moeten doen.

Aan een touwtje, vanuit hemel neergedaald plukte Hagrid wat ongemakkelijk aan zijn omgewikkelde doek die als onderbroek moest dienen. Met het tuigje rond zijn bovenlicham en zijn buik die als extra rol over alles heen hing kwam hij naar beneden gedaald. Het touw liep vanaf zijn rug omhoog en verdween in de wolken, strakgespannen onder het grote gewicht. Volslank noemde Hagrid zichzelf altijd, en niemand kon hem daarvanaf halen. De opgeplakte vleugeltjes waren eigenlijk te klein voor zijn gelaat, daarom het touw. Ze zouden hem toch niet houden. Boven op de wolkjes stond een twintigtal engelen met rode hoofde en kreunende spieren aan het touw te rukken, om ervoor te zorgen dat Hagrid niet te pletter zou vallen op het water. Zodra Hagrid merkte dat hij "in beeld" kwam veranderde zijn houding, holde hij zijn rug om de cupido-houding te voltooien. Zijn kleine, plastic boogje met de twee pijltjes tussen een van de riemen van het tuigje geklemd waarbij ze bijna verdwenen onder de vetlaag. Het orkest bleef spelen, leek aan te zwellen zodra Hagrid naar beneden zakte. Iets wat nogal haperig en niet in een vloeiende beweging ging, de engelen hadden het niet gemakkelijk. Hij opende zijn ogen weer, keek naar het verliefde duo onder hem en greep een van zijn pijlen met een rubberen vacuüm ding dat je allen los kreeg als je met heel je gewicht aan dat ding ging hangen als punt van zijn pijl. Hij mikte, het puntje van zijn tong kwam tussen zijn lippen te voorschijn, en liet het pijltje los. Met een plop geluid kwam hij aan de zijkant van Sneeps hoofd. 'Goeie,' klonk het goedkeurend toen hij zijn liefdespijl afgeschoten had vol geluk en voorspoed. De tweede mikte hij, kwam midden op Kragels achterste terrecht. Als het goed was zouden ze ze niet voelen, zou hooguit het hoofd even wat opzij schieten. Maarja, dat verschilde bij ieder persoon. Hij veranderde van positie zodat het touw dat omhoog ging bij zijn buik kwam, sloeg zijn armen over elkaar en keek tevreden toe over zijn werk.